من واقعا نمیفهمم که امروز چمه که چرا امروز؟ درس دارم . سه تا پیپر دارم تا شنبه و اصلا به بعدش نمیتونم فکر کنم . یک آدم تازه دارم که باید ببینم میخوام باهاش چی کار کنم . شب باید برم پیش دخترک بمونم که صبح از اونجا برم سر کار . اممممما :

زیر دلم تیر میکشه نمیفهمم چرا . از صبح تاحالا دلم تنگشه . نمیفهمم دل تنگ چیش دقیقا؟ دل تنگ اون خونه؟ دل تنگ تکیه دادنش به نرده های تخت وقتی که حاضر میشدم . دلتنگ قهوه درست کردن براش . باهاش مست کردن . دلتنگ فرهنگش/؟ زبانش؟ نمیفهمم چمه یا حتی چرا امروز؟

امروزی که وقت ندارم برای فکر کردن برای دلتنگی کردن . برای فکر کردن به هیچ چیزی به جز درس .

حالا چرا امروز ؟

یک بسته زنبق خریدم گذاشتم روی میز چوبی جلوی مبل تو اتاقم . میدونم وقتی که گلهاش بازشه حال من از اینی که هست بهتر میشه . .

من موجوده سنگدلیم . اما این فقط یک رازه . کسی میزان سنگدلی من و نمیدونه بجز مردهایی که عاشقشون بودم . سنگدلی من تلخه تیزه بی رحمه . اونقدر بی رحم که عروسی رو بهم بزنه . اونقدر بی رحم که سه سال زندگی و بزاره کنار . اونقدر بی رحم که یک بار عاشقی روی کاناپه خوابید و من حتی تو آپارتمان خودم کنارش نموندم . خوب هر دو این آدمها فکر میکنند که من سنگدلم یا حتی دوستشون نداشتم یا عاشقشون نبودم . اما اشتباه میکردند . مهم هم نیست .

من سنگدلم با مردهایی که عاشقشون بودم و با خود عاشقم .

این فقط یک مقدمه بود که بگم من بلدم دل بکنم . حتی اگر به معنی آتش زدن خودم باشه . وقتی که باید رفت . میرم .

پرسیده بودم بارها و جواب سر بالا داده بود . وقتی داشتند میز غذارو میچیدند داشت تلفنش و چک میکرد . من روی سکو پشت پنجره داشتم به شهری نگاه میکردم که توی تاریکی شبیه تهرانه . و به زنی فکر میکردم چند شهر رو به جنوب تو خونه ای بزرگ و تنها . دستهاش و کشید روی برهنگی پشتم و پرسید به چی فکر میکنی ؟ گفتم به اینکه همه شهرها توی شب شبیه همند . گفت تو تاریکی همه چیز شبیه همه . جواب ندادم که هیچ هم اینطور نیست از روی سکو اومدم پایین.

وقتی در اتاق و باز کرد که لیوانها رو بگیره من داشتم به این فکر میکردم که چرا اینجا؟ اتاقهای هتل رو دوست ندارم یک جور تلخی

سردن . اون داشت دنبال کیف پولش میگشت من داشتم سناریو میچیدم . زن داره؟ بچه چی ؟

دوتا بطری شراب دیرتر وقتی لبهاش روی گردنم میلغزید پرسیدم ازدواج کردی . گفت چرا؟ گفتم مرد زن دار جزو موجوداتی است که من نزدیکش نمیشم . جواب داد متاهل نیستم . آدم مست فرق متاهل نیستم و با نه ازدواج نکردم وقتی که زبری خوشایند ته ریش هم روی شونه هاشه نمیشنوه .

دو دفعه دوش گرفتم اما هنوز بند بند تنم و تک تک موهام بوی سیگار برگ کوبایی میده . وقتی سرم و گذاشته بودم روی پاهاش گفت مواظب باش پیراهنت و رو جدا بشوری احتمالا همه موجودیتت بوی سیگار میگیره تا فردا . انگار که آب گرم و صابون بوی عطرش رو هم پاک نمیکنه . روی تنش جای دستهام مونده بود . روی یقه پیراهنش جای کرم پودر صورتم کمی بعد تر عطر صورتی من تمام لباسهاش رو . آدمها انگار وقتی هم و میبوسن با چشمهای بسته با لیوانهای نیمه خالی شراب عطرهاشون و هم باهم عوض میکنند .

من زیاد حرف میزنم . از مریضهایی که تو مدرسه میبینم از استادهام از جاهایی که میخوام برم و نان پرافیتهایی که باید براشون رزومه بفرستم . از عید . زیاد میپرسه . از خونه از مدرسه از کار . اما خودش چیزی نمیگه . سوالهای من هم لحظه ایه مثلا اگر داریم فیلم میبنینم میپرسم راستی سگ داری؟ یا مسترت و تو چی گرفتی ؟ میدونم دوست نداره راجب کارش حرف بزنه . حرفهاش گنگه وقتی راجب کارش حرف میزنه . برای همین نمیپرسم . .

داشتم دگمه های پیراهنش و میبستم و هی تکون میخورد گفتم : یک دقه وایستا . خندید میخواست ادای من در بیاره و نمی تونست بگه یک دقه . گفت میدونستی من تاحالا با هیچ زن ایرانی نبودم . گفتم منم مدتهاست با هیچ مرد ایرانی نبودم . خندید گفت پس مردهای زندگیت؟ گفتم فکر میکنی چرا گاهی میفهمم چی میگی ؟

توی لابی هتل تلفن من روی کانتر بود با عکس پسرک . پرسید پسرت چند سالشه ؟ گفتم پسرم نیست . دلم میخواست بپرسم پسر تو چند سالشه . گفتم هفت . پرسید امروز که زنگ زدم داشتی باهاش تخم مرغ رنگ میکردی آخرش چه رنگی کرد تخم مرغهاش و؟ گفتم بنفش و قرمز .

دیشب داشتم فکر میکردم که اگر تورو تو مغازه مرد ببینم بهت چی میگم. میگم من همه کاسه کوزه ها رو بهم زدم چهار سال پش سر همین قضیه . خطبه عقد و رومیزی ترمه و حلقه نقره با نگین فیروزه و گریه های تو . آخ گریه های تو . با تو دیشب تا کجا رفتم؟ خانه ات آباد ویرانی سبز عزیز من. مرد باغچه داره . بالای باغچه هاش بارون تقلبی داره . حتی پشت پنجره آشپزخونه اش یک دونه هسته آواکادو رو گذاشته که سبز شه . توی جیبهاش تخم درخت کاج داره . مرد دستهاش سبزه . دیشب بهش گفتم میدونستی یک سری از سرخ پوستها باور داشتند که خدا روی درختهاست و بعد وقتی تبعیدشون کردند رفتند جایی که حتی یک دونه درخت هم نداشت . مرد گفت پس یعنی بالای سر تمام گیاههای من یک خدای کوچک هست؟

یک خانومی یک مطلبی نوشته که واژنمون وپس بگیریم . نوشته خشکه . من دوستش نداشتم . انگار که خوابیده باشم روی تخت دکتر زنان وبدونم که قراره تست بدم و دستهای دکتر سرده و اون اردک پلاستیکی سرده و درد داره .

دفعه آخری که وجینا مانالوگوس رو دیدم بعد از تاتر بیرون زیر بارون اییستادیم . من بودم .یکی از استادهای دانشگاه که فلسفه درس میده بود و دو دوست ایرانی . داشتیم راجب اسمهای واژنمون حرف میزدیم و اسمهایی که مادربزرگهامون روشون میزاشتن . یکی از دوستهای ایرانی پشتش و به جمع کرد و رفت . بی حرف تو سکوت رفت .

امروز بعد از ورزش کردن و دوش گرفتن توی رخت کن جیم داشتم لباس میپوشیدم . دوتا خانم ایرانی حدود ۶۰ ساله اومدند کنارم . من لباس زیرم و در آوردم . یکی از خانومها به اون یکی گفت نگاش کن توروخدا خجالت هم نمیکش دخترهای این دوره زمونه . زمان ما شورتهای ما شورت بود . خسیس بودیم سر تنمون . همینطوری راحت که نمیرفتیم تو بغل شوهرمون . حالا اینو و نگاه کن تورو خدا . من داشتم میرفتم سر کار . من اصلا باورم نمیشد که یکی توی روی من نشسته داره بلند بلند راجب من اینجوری نظر میده فقط و فقط بخاطر لباس زیری که دستمه . لبخند زدم گفتم ولی زیر لباس بهتر وایمیسته . رنگش پرید .

مرد ایستاد کنار تخت . دستهاش روی تنم بود . مغز من سریع داشت فکر میکرد . که اشتباه کردم؟ اشتباه کردم؟ بعد یک لحظه به خودم اومدم که کی میگه ؟ که چرا؟ که این تنه منه . و قرار نیست که زن توی مغز من همون خانوم ایرانی توی جیم باشه . قراره من اون زن نباشم . قراره تنم راحت باشه . قراره اگر فکر میکنم که اشتباه کردم بخاطر این نباشه که جامعه چی میگه یا نرمال چیه . از خودم پرسیدم الان ناراحتی؟ مرد پرسید خوبی؟ راحتی؟ جواب دادم آره . به خودم گفتم خوبم . الان تو این لحظه خوبم و فردا اونقدر هم مهم نیست . اشتباه نبود . من امن بودم. مرد خوب بود . شب خوبی بود .

فکر کنم باید واژنمون و از خودمون پس بگیریم.